Bezzębiem określa się całkowity brak zębów w szczęce i/lub żuchwie. Można zatem mówić o bezzębiu górnym i dolnym.
Leczenie protetyczne polega w tej sytuacji na wykonaniu protez całkowitych. Mogą być one jednolicie z tworzywa sztucznego – akrylu lub w części mogą być zbudowane z metalu (płyta protezy) a częściowo z tworzywa akrylanowego (tzw. „sztuczne dziąsło” czyli trzon protezy). Sztuczne zęby najczęściej wykonane są z akrylu. Wytwarzane są one fabrycznie. Lekarz w porozumieniu z pacjentem określa wielkość, kształt i kolor zębów. Protetyczne leczenie bezzębia jest jednym z najtrudniejszych zadań jakie stają przed lekarzem stomatologiem w codziennej praktyce. Wymaga ono od lekarza znacznego doświadczenia i wyobraźni. Pacjent natomiast powinien być świadomy tego, że protezy całkowite zachowują się w ustach inaczej niż nawet duże protezy częściowe.
Proteza całkowita górna, mająca dzięki swojej rozległości podniebienia większe przyleganie, posiada lepsze przyssanie do podłoża i jest łatwiejsza w użytkowaniu niż dolna. Dolna proteza całkowita mająca z przyczyn anatomicznych (obecności języka) kształt podkowy, ma mniejszą powierzchnię przylegania do podłoża. Proteza dolna całkowita utrzymuje się na podłożu głównie dzięki przyleganiu i pracy otaczających ją tkanek miękkich: policzków, warg i języka.
Zazwyczaj po oddaniu protez całkowitych lub częściowych konieczne są wizyty kontrolne, w czasie których lekarz dokonuje niezbędnych korekt.
Służy do odbudowy częściowych braków uzębienia. Oznacza to, że teoretycznie nie może być ona stosowana w sytuacji, gdy brakuje jednego, dwóch lub trzech zębów. W przypadku gdy trzeba odbudować 1-2 zęby można wykonać mikroprotezę tzw. Etruskę. W sytuacji, gdy w łuku zębowym pozostanie chociaż jeden własny ząb, to proteza taka nadal jeszcze będzie określana jako częściowa.
Protezy ruchome częściowe mogą być wykonane tak, że spoczywają na błonie śluzowej tych obszarów jamy ustnej, z których usunięto zęby i ewentualnie na podniebieniu. Ich utrzymanie w ustach zapewniają klamry wykonane ze sprężystego drutu ze stali nierdzewnej częściowo obejmujące zęby własne. Proteza taka jest nazywana protezą osiadającą. Określenie to bierze się stąd, że proteza taka opiera się jedynie na tkankach miękkich (dziąśle) i na znajdującej się głębiej kości.
Nacisk protezy na podłoże powoduje stopniowy zanik kości.
W miarę zaniku kości proteza zmienia swoje położenie względem zachowanych zębów i „osiada”.
Ten rodzaj protez wykonuje się z akrylu, tworzywa sztucznego barwionego na różowo (do wykonania płyty protezy i jej trzonu imitującego dziąsło) lub zabarwionego na kolor zębów naturalnych (do wykonywania zębów sztucznych stosowanych w protezach).
